အင်းစက်၊ကပ်ကိုး၊ပွင့်လင်းရသစာပေ၊အိမ်ထောင်ဖောက်ပြန်
#ကပ်ကိုး #ပွင့်လင်းရသ #အင်းစက် #အိမ်ထောင်ဖောက်ပြန်
အခန်း(၃) ငယ်ချစ်ကိုပြန်တူးဖော်မိခြင်း
မကြာခင်ပဲ အိမ်ရှေ့က ကားသံကြားတော့ ကျုပ်လဲ ခြံတံခါး သွားဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။ ခြံတံခါးပိတ်ပြီး ကျုပ်ပြန်လှည့်လာတော့ မမက သူ့သားလေးကို ချီပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားတယ်။ ကလေးက အိပ်တောင်ပျော်နေပြီ။ ကျုပ်ယောက်ဖ ကိုမင်းထွန်းက အထုတ်တွေဆွဲပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားတယ်။ ကျုပ်အိမ်ထဲဝင်သွားတော့ မမက သူ့သားလေးကို အပေါ်ထပ်က အိပ်ယာပေါ်မှာ သွားသိပ်တယ်။ပြီးမှပြန်ဆင်းလာတယ်။မေမေလဲမီးဖိုထဲကထွက်လာတယ်။“တော်တော်မှ…နှံ့ခဲ့ရဲ့လား…”
“ဘုရားရယ်… တိရိစ္ဆာဥယျာဉ်ရယ်… ကစားကွင်းရယ်… ပန်းခြံရယ်… ပြန်ကာနီး.. ရှော့ပင်းစင်တာမှာ…
ဈေးဝင်ဝယ်ခဲ့သေးတယ်…မေမေနဲ့..မောင်လေးတို့ဖို့လဲပါတယ်…”
“ညီလေးလဲ… မပြန်သေးနဲ့လေ… အစ်ကိုမသွားခင်… ငါတို့သမီးယောက်ဖ… နှုတ်ဆက်ပွဲ… တစ်ဝိုင်းလောက်… တည်ရအောင်…”
“ဟုတ်…ကိုမင်း… ကျနော်လဲ… မမတို့ဆီမရောက်တာကြာပြီဆိုတော့… တစ်ညလောက်အိပ်ပြီးမှ… ပြန်မလို့လေ…
“ကောင်းတယ်ကွာ.. ဒါဆိုအစ်ကို… ပင်ပန်းလာလို့… ခဏသွားနားအုံးမယ်… လက်ဆောင်တွေ… မင်းမမ… ပေးလိမ့်မယ်….”
“ဟုတ်ကဲ့…ကိုမင်း…သွားနားပါ…
ကိုမင်းအပေါ်တက်သွားတယ်။မမက
“ဒါက. မေမေ့ဖို့.. ထမိန်တစ်ထည်. ဒါက… ညီမလေး ရင်အေးဖို့… ထမိန်တစ်ထည်… ဒါက မောင်လေးဖို့ အင်္ကျီနဲ့ ဘောင်းဘီ… တော်ရဲ့လား… ဝတ်ကြည့်… အဝတ်အစားအပို…မပါဘူးမလား…ဒါပဲဝတ်လိုက်တော့….” မမဝယ်ခဲ့တာ… မောင်လေးနဲ့လိုက်ရဲ့လား… ကြည့်ရအောင်…
“υρο…”
ကျုပ်လဲ မမပေးတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ပုဆိုး ဝတ်လျှက်ကပဲ ခြေနှစ်ဖက်မှာစွပ်ပြီး ဝတ်လိုက်ကာ ပုဆိုးကိုချွတ်လိုက်တယ်။ “ခစ်ခစ်…မမကမောင်လေးရဲ့ခါးဆိုဒ်ကိုမှန်းဝယ်လာတာ… ကွက်တိပဲ… မောင်လေးနဲ့လဲ လိုက်တယ်… တစ်ခါတည်း… အင်္ကျီပါဝတ်ကြည့်…မောင်လေးနဲ့လိုက်လားလို့…မမကြည့်မယ်…”
ကျုပ်လဲ အင်္ကျီကိုချွတ်လိုက်ပြီး မမပေးတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီလက်တိုလေးကို ဝတ်တော့ မမက ကြယ်သီးတပ်ပေးတယ်။ မမရဲ့ကိုယ်ကရနံ့လေးတွေရယ် မမနဲ့ အနီးကပ်နေရတာရောကြောင့် ကျုပ်ရင်တွေခုန်နေမိတယ်။ ကျုပ် မမအပေါ် ဒီရင်ခုန်သံတွေကို မေ့ထားခဲ့တာကြာပြီ။ မမက ကြယ်သီးလေးတပ်ပေးပြီးတော့ မမက အနောက်နည်းနည်း ဆုတ်သွားတယ်။ ကျုပ်ကိုမမကခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်ပြီး
“ခစ်ခစ်…လိုက်တယ်…မောင်လေးက…ဒီဝတ်စုံလေးနဲ့…ပိုတောင်ချောလာတယ်…နော်မေမေ…”
“ဟုတ်ပါ့တော်…တကတည်း…သူ့မောင်ကိုကျတော့…သည်းသည်းကိုလှုပ်နေတာပဲ…အမြင်ကိုကပ်တယ်…” မေမေကမျက်စောင်းထိုးရင်းပြောတော့ကျုပ်နဲမမကရယ်ကျဲကျဲလုပ်ရင်းမမက
“မေမေကလဲ…ဒီမောင်လေးတစ်ယောက်ထဲ…ရှိတဲ့ဟာ…”
“ဟုတ်ပါပြီအေ…”
“ခစ်ခစ်..ပြီးတော့ကျန်သေးတယ်..”
မမက သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲကို နှိုက်လိုက်တော့ လက်ထဲမှာ လက်ပတ်နာရီ တစ်လုံးပါလာတယ်။ ဘူးတောင်မပါဘဲ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲ ဖွက်လာပုံထောက်ရင် ဒီနာရီဝယ်တာ ယောက်ဖ မသိလောက်ဘူး။ မေမေကတော့ အခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်။ မမနဲ့ ကျုပ်ကိုများ အူတိုနေတာလား ဒါမှမဟုတ် မမဝယ်လာပေးတဲ့ ထမိန်ကိုပဲ သွားသိမ်းတာလား ကျုပ်မသိတော့ဘူး။ “လာ…မမပတ်ပေးမယ်…”
မမက ကိုယ်လေးကို ကိုင်းပြီး ကျုပ်လက်မှာ လက်ပတ်နာရီကို ကျကျနနပတ်ပေးတယ်။ ကျုပ်နဲ့ပက်သက်လာရင် အရာရာ ဂရုစိုက်တတ်တဲ့ မမသူဇာရယ်ပါ။ ကျုပ်ရင်ခုန်သံတွေလဲ မြန်သည်ထက် မြန်လာတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လက်ပတ်နာရီ လေးကို ကြည့်လိုက်တော့ DM တံဆိပ် နာရီလေး။ ကျုပ်အကြိုက်ပုံစံ ဒိုင်ခွက်အပါးနဲ့။ မမက ကျုပ်အကြိုက်တွေ အကုန်သိနေတာပဲ။ “မောင်လေးကြိုက်လား…”ဟုတ်…အရမ်းကြိုက်တယ်မမ…”
“ကြိုက်ရင်…အမြဲပတ်ထားရမယ်နော်…နာရီကြည့်တိုင်း…မမကို…သတိရနော်…”
“နာရီမရှိလဲ… မမကို.. မောင်လေးက… အမြဲသတိရပါတယ်…. လာပါအုံး… လူမရှိတုန်း… မမကို … မောင်လေး… ခဏဖက်ထားချင်လို့…”
မမက ပြန်မဖြေဘဲ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကို ကိုယ်လေးတိုးဝင်လာကာ ကျုပ်ခါးလေးကိုဖက်ထားတယ်။ ကျုက်လဲ မမသူဇာရဲ့ ကိုယ်လေးကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ထားမိတယ်။ ရင်ခုန်သံတွေ အပြန်အလှန် ကြားနေရတယ်။ မမနဲ့ကျုပ် ရင်ခုန်လျှက် ကိုယ်ချင်းပူးကပ်နေကြပေမယ့် ကျုပ်လီးတောင်မနေပါဘူး။ အဲ့ဒါ အချစ်လို့ ကျုပ်ယုံတယ်။ တစ်မိနစ်လောက်လေး ဖက်ထားကြပြီးတော့ ကျုပ် မမသူဇာရဲ့မျက်နှာကို ကျုပ်လက်နဲ့ကိုင်ကာ နဖူးလေးကို ကျုပ်နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိနမ်းလိုက်တော့ မမသူဇာမျက်နှာလေး ပန်းရောင်သန်းလျှက် မျက်ဝန်းထဲမှာ အရည်လေးလဲ့နေကာ နှုတ်ခမ်းလေးက တစ်ဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာတယ်။ မမသူဇာ ကျုပ်ပခုံးပေါ် လက်တင်ပြီး ခြေဖျားထောက်ကာ ကျုပ်နဖူးကိုနမ်းတော့ ကျုပ်လဲ မမနမ်းလို့ အဆင်ပြေအောင် ခေါင်းလေးငုံ့ပေးရင်း မမသူဇာရဲ့ ခါးလေးပေါ် လက်နှစ်ဖက်တင်ထားမိတယ်။ မမကနမ်းပြီးလို့ ကျုပ်မျက်နှာကိုမော့ကြည့်တော့
“မောင်လေး…မမကို…အရမ်းချစ်တာပဲ..”
“မမလဲ… မောင်လေးကို… အရမ်းချစ်တာပဲ… ခစ်ခစ်… မမ… မောင်လေးစားဖို့… ဟင်းထပ်ချက်လိုက်အုံးမယ်…
“မေမေချက်ထားပြီးသားပဲ…မမရဲ့…မမပင်ပမ်းလာတာ…နားလိုက်ပါလား…”
“မမ… မပင်ပမ်းပါဘူး… မောင်လေးရဲ့… အဲ့ဟင်းတွေက… မေမေတစ်ယောက်ထဲ… ချက်ထားတာ… မမလက်ရာလဲ… မောင်လေးကို… စားစေချင်သေးတယ်… မောင်လေးစားရမယ်နော်… ညကျရင်လဲ.. တအားမူးအောင်မသောက်နဲ့အုံး..
မမကမောင်လေးနဲ့…ထမင်းလက်ဆုံစားဖို့…စောင့်နေမှာ…”
“အင်းပါ…မမလက်ရာကို…မောင်လေးကြိုက်တယ်…အားရပါးရစားမှာ…သိလား…”
“ခစ်ခစ်…ဒါဆိုလဲ..မမသွားပြီးချက်တော့မယ်…”
ဟုတ်
မမသူဇာ ထွက်သွားတော့ ကျုပ်ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ပြီး ကျုပ်နဲ့မမသူဇာရဲ့ အတိတ်က အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြန်စဉ်းစားမိတယ်။ ကျုပ် ငယ်စဉ်ကတည်းက မောင်နှမသုံးယောက် အတူအိပ်ခဲ့တာ ၈တန်းကျောင်းသားအထိပဲ။ မမသူဇာက အလယ်ကအိပ်ပြီး ကျုပ်နဲ့ ညီမလေးက မမသူဇာကိုဖက်အိပ်ကြတာ။ ရှစ်တန်းဆိုတော့ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ကိုသိပေမယ့် ကိုယ့်အစ်မ ညီမတွေအပေါ်တော့ မရိုးမသားစိတ်မဖြစ်ခဲ့ဘူး။ အိပ်နေတုန်း သူ့အလိုလိုလီးတောင်ပြီး မမသူဇာဖင်တွေ၊ ပေါင်တွေ သူ့အလိုလို လီးနဲ့ ထောက်မိ၊ ထိမိတာတွေ ရှိပေမယ့် မရိုးမသားစိတ်တော့ မဖြစ်ဘဲ မမတို့နဲ့အိပ်ရတာ အနေကျပ်သလိုတောင် ခံစားမိတယ်။ ကိုးတန်းနှစ်ယောက်တော့ ဖေဖေနဲ့မေမေက ကျုပ်ကို အောက်ထပ်မှာ တစ်ခန်းဖွဲ့ပေးတော့ ကျုပ်မမတို့နဲ့အတူ မအိပ်ရတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် မမသူဇာက ကျုပ်အပေါ် ပိုပြီးနူးနူးညံ့ညံ့ဆက်ဆံလာတယ်။တခါတရံ လူလစ်ရင် ကျုပ်ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲဖက်ပြီး မျက်နှာကို တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းတာမျိုး၊ ကျုပ်စာကျက်နေရင် ကျုပ်အခန်းထဲကိုလာပြီး သူ့စာတွေကို ကျုပ်ဘေးမှာ လာလုပ်တာမျိုး၊ တီဗီအတူကြည့်ရင်လဲ မမက ကျုပ်ကိုသူ့ပေါင်ပေါ် ခေါင်းအုံးပြီးကြည့်ခိုင်းကာ နေကြာစေ့လေး အခွံခွာပြီး ခွံ့ကျွေးတတ်တာမျိုး၊ ကျုပ်ကျောင်းကို နေ့လည်မုန့်စား ဆင်းချိန်အမီ သူ့တက္ကသိုလ်က လစ်လာပြီး မုန့်တွေလာပေး တတ်တာမျိုး၊ အဲ့လို တခါတရံတွေ အများကြီးပေါ့။ အဲ့ဒီ ကိုးတန်းနှစ်မှာကတည်းက ကျုပ် မမသူဇာအပေါ် ရင်ခုန်တတ်ခဲ့တယ်။ အချစ်အကြောင်းနားမလည်သေးတဲ့ အရွယ်မို့ မမသူဇာအပေါ် ချစ်တာ မသေချာပေမယ့် အရင်လို မမသူဇာကပဲ ကျုပ်ကို ဖက်တာနမ်းတာမျိုး မဟုတ်တော့ဘဲ ကျုပ်ကပါ လူအလစ်တွေမှာ မမသူဇာကို ပွေ့ဖက် နမ်းတတ်လာတယ်။ အရင်လို မမသူဇာပေါင်ပေါ်ပဲ ကျုပ်ခေါင်းအုံးပြီး တီဗီကြည့်တာမျိုး မဟုတ်တော့ဘဲ မမသူဇာကို ကျုပ်ရဲ့ပေါင်ပေါ် ခေါင်းအုံးစေကာ နေကြာစေ့လေး အခွံခွာပြီး ပြန်ခွံ့ကျွေးတတ်ခဲ့ပြီ။ ဆယ်တန်းနှစ်ယောက်တော့ ကျုပ် မမသူဇာကို ချစ်မိတာ သေချာလာတယ်။ ဒါပေမယ့် မောင်နှမအရင်းကြီးတွေ ဆိုတဲ့ အတွေးကြီးကရောက်လာရင် ရင်ထဲမှာ လေးလံသွားရစမြဲ။ ဒါပေမယ့် မမသူဇာနဲ့ တွေ့ပြန်ရင်လဲ မဖက်ရ မနမ်းရရင် မနေနိုင်တော့ ဖက်မိနမ်းမိတယ်။ ချစ်သူရည်းစားလို နှုတ်ခမ်းတွေမနမ်း နို့တွေ၊ ဖင်တွေမကိုင်ကြပေမယ့် မျက်နှာတပြင်လုံးကို မွတ်သိပ်စွာ အပြန်အလှန် နမ်းကြတာ။ တစ်ယောက်ရဲ့ရင်ခုန်သံကိုလဲ တစ်ယောက်က ကြားနေရတယ်။ ပြောရရင် မောင်နှမ မက ရည်းစားမကျ အခြေအနေပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တက္ကသိုလ်ရောက်တော့ မမနဲ့က မဖြစ်သင့်တာ၊ မဖြစ်နိုင်တာမို့ ကိုယ့်အသိစိတ်နဲ့ ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနေဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးအနေအထိုင်ဆင်ခြင် လာမိတယ်။ တစ်အိမ်ထဲနေတဲ့ မောင်နှမတွေဆိုတော့ ဘယ်လိုလုပ် အမြဲတော့ ရှောင်နိုင်ပါ့မလဲဗျာ။ အခွင့်အရေးရလို့ မမသူဇာက ကျုပ်ကို ဖက်ရမ်းနမ်းရှုံ့လာရင် ကျုပ်လဲ မငြင်းနိုင်ဘဲ အလိုတူအလိုပါ ပြန်နမ်းမိတာပဲ။ ကျုပ် ခပ်ခွာခွာနေမှန်း မမသူဇာရိပ်မိပေမယ့် ကျုပ်ကို ဘာမှမပြောခဲ့သလို၊ သူ့ဘက်က စပြီးနမ်းတာလဲ ရပ်မသွားခဲ့ဘူး။ တက္ကသိုလ်မှာ ရင်အေးနဲ့ဆုံပြီး ချစ်ကြိုးသွယ်မိတော့၊ ကျုပ်အချစ်တွေ ကျုပ်ချစ်သူ ရင်အေးအပေါ် ပုံပေးခဲ့လိုက်ပြီး မမသူဇာအပေါ် စိတ်လျော့သွားမယ်လို့ထင်ခဲ့ပေမယ့် မမနဲ့တွေ့တိုင်း၊ မမနဲ့ပွေ့ဖက်လိုက်တိုင်း၊ မမနဲ့ နမ်းမိလိုက်တိုင်း ရင်ခုန်သံတွေက ရပ်မသွားခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်ဘွဲ့ရပြီး ရင်အေးနဲ့ ခပ်မြန်မြန်ပဲ လက်ထပ်လိုက်တယ်။ မမသူဇာနဲ့ကျုပ် မဖြစ်သင့်တာ မဖြစ်အောင်ရော၊ ရင်အေးကိုချစ်မိတာရော ပေါင်းပြီး လက်ထပ်ကာ ရင်အေးတို့ဆီပဲ လိုက်နေ လိုက်တော့ မမနဲ့ကျုပ်အနေဝေးသွားတယ်။ မမနဲ့ကျုပ် တခါတရံမှပဲ လူကြားထဲမှာ တွေ့ရတာမို့ အရင်လို ဖက်တာနမ်းတာ မရှိတော့ဘူး။ မမနဲ့ ပက်သက်တဲ့ ကျုပ်ရင်ခုန်သံတွေလဲ တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်သက်လာခဲ့တယ်။ အခုအဖြစ်အပျက် မတိုင်ခင်အထိပေါ့။ တကယ်ဆို မမသူဇာက ကျုပ်ရဲ့ အချစ်ဦးပါ။ တိတ်တခိုးချစ်ခဲ့ရသူပေါ့။ ကျုပ် ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ပြီး သက်ပြင်းတစ်ချက်ချမိတယ်။ အခုလို လုံးဝမဖြစ်နိုင်တဲ့ ကိုယ့်အမေအရင်းနဲ့ ပြန်လိုးမိပြီးတဲ့နောက် မှာတော့ ကိုယ့်အချစ်ဦးလေးမမသူဇာကို တိတ်တိတ်လေးပဲဖြစ်ဖြစ် ချစ်ခဲ့မိတဲ့အကြောင်း ဖွင့်ပြောပြီး ချစ်သူဖြစ်ချင် မိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ချစ်ရတဲ့ ဇနီးလေး ရင်အေးက နားလည်ပေးနိုင်ပါ့မလား။ မေမေနဲ့က သူ့သဘောတူညီချက်နဲ့ လုပ်ခဲ့တာဆိုတော့ ကျုပ်စိတ်ရှင်းတယ်။ မေမေနဲ့လိုးရတာကို ဘာအနှောင်အဖွဲ့မှမရှိဘဲ စိတ်ရှိလက်ရှိ လိုးနိုင်ခဲ့တယ်။ ကျုပ် ရင်အေးအပေါ် သစ္စာမဖောက်ချင်ပါ။ ကြည့်ရတာ ကျုပ်နဲ့မမသူဇာက ဒီတစ်သက် ချစ်ရကံမကြုံဘူးနဲ့ တူပါရဲ့။ ကျုပ်ရင်ထဲက အပူတွေ ပေါ့စေလိုငြား ပါးစပ်ကနေ ဟူးခနဲ လေပူတွေ မှုတ်ထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဒီအတိုင်းထိုင်ပြီး စိတ်အတွေးတွေ လေလွင့်နေမယ့်အစား မမသူဇာ ချက်ပြုတ်နေတာကို ဝိုင်းကူနေတာမှ တော်အုံးမယ်ဆိုပြီး မမသူဇာရှိရာ မီးဖိုခန်းဆီလိုက်သွားလိုက်တယ်။ မမသူဇာ စားပွဲမှာ ကန်စွန်ရွက်သင်နေရင် မျက်ရည်ကျနေတယ်။ မမရယ်…။ မမသူဇာကိုကြည့်ပြီး မျက်ရည်တောင် ဝဲသွားမိတယ်။ အပြင်ကပြန်လာပြီး အဝတ်အစားတောင် မလဲနိုင်ဘဲ ကျုပ်အတွက်ချက်ပြုတ်နေရှာတာ။ ကျုပ်မိန်းမယူမယ်ဆိုတုန်းက မမသူစာ အခန်းထဲမှာ တသိမ့်သိမ့်ငိုကြွေးနေခဲ့ တာလေး ပြန်မြင်ယောင်မိတယ်။ မမသူဇာရဲ့ ကျုပ်အပေါ်ထားရှိတဲ့ အချစ်တွေက နှစ်တွေအလီလီညောင်းခဲ့ပေမယ့် တစ်စက်ကလေးမှ ယုတ်လျော့မသွားခဲ့ဘူးပဲ။ ကျုပ်သူ့ဆီလာတာမြင်တော့ မမကလက်ဖမိုးလေးနဲ့သူ့မျက်ရည်ကိုသုတ်လိုက်ပြီး
“မောင်လေး…ဘာလိုချင်လို့လဲ…”
“ဘာမှမလိုချင်ပါဘူး… မမကိုဝိုင်းကူဖို့လာတာ… ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေရတာ ပျင်းလာလို့… မမကဘာလို့ငိုနေတာလဲ… ကျုပ်သိလျှက်နဲ့မေးလိုက်တယ်။မမကကျုပ်ကိုမကြည့်ဘဲကန်စွန်းရွက်ကိုသင်နေရင်းက “ဘယ်သူက…ငိုနေလို့လဲ…ဒီမှာကြက်သွန်နီလှီးပြီးအခိုးမွှန်လို့မျက်ရည်ကျတာကို…”
ခုံပေါ်ကိုကြည့်လိုက်တော့ လှီးပြီးသားကြက်သွန်နီ အစိတ်လေးတွေ တွေ့ရတယ်။ မမက သူ့အတွက် အကြောင်းပြချက်ကို ကြိုပြီးပြင်ဆင်ထားပြီးသားပဲ။ ကျုပ်လဲ မမဘေးက ခုံမှာဝင်ထိုင်ပြီး မမရဲ့ ပါးပေါ်က မျက်ရည်လေးတွေကို လက်မလေး နှစ်ဖက်နဲ့သုတ်ပေးလိုက်တယ်။မမကကန်စွန်းရွက်သင်နေရင်းကျုပ်လုပ်ပေးတာငြိမ်ခံတယ်။
“ဟုတ်လား… ကလေးမဟုတ်သူငယ်မဟုတ်… ကြက်သွန်နီ မွှန်တာလေးကို… ဒီလောက်မျက်ရည်ကျရတယ်လို…
မမကကျုပ်ကိုမျက်စောင်းတစ်ချက်လှည့်ထိုးရင်း “မောင်လေးနော်…မမကိုလာမစနဲ့…”
“ဟုတ်ပါပြီ…မစတော့ပါဘူး…”
ကျုပ်လဲ မမနဲ့အတူ ကန်စွန်းရွက်ဝိုင်းသင်ပေးလိုက်တယ်။ မမသူဇာမျက်နှာက အခုမှပြုံးသွားတယ်။ သူ့အပြုံးလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ။
“မ..တခြားလုပ်စရာရှိတာလုပ်လေ…ကန်စွန်းရွက်ကို…မောင်လေးပဲ..သင်လိုက်တော့မယ်..”
“အင်း..အဲ့ဒါဆိုလဲ…မမအသားတွေ..တုံးပြီး…ရေဆေးလိုက်အုံးမယ်…”
“ဟုတ်…”
မမသူဇာ ထိုင်ခုံကထသွားပြီး လုပ်စရာရှိတာလုပ်နေတုန်း မေမေက မီးဖိုခန်းဝရောက်လာတယ်။ “သမီးကြီး… မေမေအကုန်ချက်ထားပြီးသားလေ.. ဘာတွေချက်ဖို့လုပ်နေတာတုန်း… အဝတ်အစားလဲ… အခုထိမလဲရသေးဘူး…”
မေမေရယ်… မောင်လေးလာတုန်းလေး… သမီးလက်ရာလဲချက်ကျွေးချင်လို့ပါ… ညကျမ… မောင်လေးနဲ့ ကိုမင်း မြည်းဖို့ပါပြင်ဆင်နေတာ…”
“အဲ့ဒါဆိုလဲ…အဝတ်အစားလေးတော့…သွားလဲလိုက်အုံးပေါ့…ပြီးမှချက်လဲ…ရတဲ့ဟာ…”
ရပါတယ်မေမေရယ်…ချက်ပြုတ်ပြီးမှပဲ…တစ်ခါတည်းရေချိုးပြီး…လဲလိုက်တော့မယ်…” “
“ပြီးတာပဲအေ…သူ့မောင်အတွက်ဆို…အကဲကိုပိုတယ်…ဟင်း…”
မေမေ မျက်စောင်းလေးထိုးပြီး ဧည့်ခန်းဆီ ထွက်သွားတယ်။ မေမေက ကျုပ်တို့မောင်နှကို အူတိုနေတာပဲ။ တစ်ဆတ်ထဲ တွေးမိတာက ကျုပ်နဲ့မမ ဖွင့်မပြောဘဲ ချစ်နေမိကြတာကို မေမေ ရိပ်မိနေတာများလားလို့ပေါ့။ ရိပ်မိချင်လဲ ရိပ်မိလောက်တယ် ကျုပ်နဲ့မမက သူတို့ရှေ့မှာ ဖက်တာနမ်းတာမျိုး မလုပ်ကြပေမယ့် အမြဲ တပူးတွဲတွဲနေကြတာ။ ညီမလေးကလဲ ကျုပ်နဲ့မမကို သိပ်အမြင်ကြည်ပုံ မရဘူး။ နောက်ပြီး ကျုပ်ရင်အေးနဲ့ လက်ထပ်ပြီးထွက်သွားတော့ မမအိမ်မှာ ဘယ်လိုဖြစ်ကျန်ခဲ့လဲ ကျုပ်မသိဘူး။ ခုနက မေမေ အခန်းထဲဝင်ပြီး ပြန်ထွက်မလာတာ ကျုပ်နဲ့မမကို တမင်ရှောင်ပေးသွားတာများလား။ ကျုပ်လဲ ကန်စွန်းရွက်သင်ပြီးတော့ ဧည့်ခန်းမှာ ပြန်သွားထိုင်နေလိုက်တယ်။ မေမေ့နားတော့ ကပ်မထိုင်ဘူး။ ကျုပ်လီးက ချက်ချင်းတောင်လာရင် အတွင်းခံမပါတဲ့ ဘောင်းဘီထဲမှာ ဖုံးမရ ဖိမရနဲ့ စောက်ရှက်ဗြန်းဗြန်းကွဲမှာ။ မမကတော့ ချက်ပြုတ်ပြင်ဆင်ပြီး ရေချိုးဖို့ အပေါ်တက်သွားပြီ။ ကိုမင်းထွန်းလဲ တစ်ရေးရလို့ ရေမိုးချိုးပြီးဆင်းလာတယ်။ ကျုပ်တို့အိမ်မှာ အခန်း ၃ခန်းရှိတယ်။ အရင်က ၂ခန်းပဲရှိတာပါ။ ကျုပ်လူပျိုပေါက်ဖြစ်မှ တစ်ခန်းတိုးလာတာ။ ကျုပ်အိမ်ထောက်မကျခင်က အောက်ထပ် အခန်းက ကျုပ်နေခဲ့တာ။ ကျုပ်အိမ်ထောင်ကျပြီးတော့ မမက ကျုပ်အခန်းမှာနေပြီး၊ ညီမလေးကတစ်ခန်း၊ ဖေဖေနဲ့မေမေက တစ်ခန်းနေတယ်။ အခုမှတွေးမိတယ်။ ကျုပ်အိမ်ထောင်ကျသွားချိန် ကျုပ်နေခဲ့တဲ့အခန်းမှာ မမကနေတာ ဆိုတော့ ကျုပ်အငွေ့အသက်လေးတွေရှိတဲ့အခန်းထဲမှာ မမတစ်ယောက်ထဲ အရူးမီးဝိုင်းသလို အသည်းကွဲတဲ့ဒဏ်ကို လူးလှိမ့်အောင်ခံခဲ့ရမှာ။ သနားဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ချစ်ရတဲ့မမရယ်။ မမသူဇာ အိမ်ထောင်ကျတော့မှ မမကိုယ်တိုင် ဖေဖေနဲ့ မေမေကို အသက်ကြီးလို့ အပေါ်ကို အတက်အဆင်း မလုပ်စေချင်ဘူးဆိုပြီး မေမေတို့အခန်းကိုယူကာ ဖေဖေနဲ့မေမေက အောက်ထပ်က ကျုပ်အခန်းမှာ လာနေတယ်။ အရင်ကတော့ အခန်းတွေမှာ ရေချိုးခန်းအိမ်သာ မပါဘူး။ ကိုမင်းနဲ့ မမသူဇာ လက်ထပ်ပြီးမှ ကိုမင်းက အခန်းတိုင်းကို ရေချိုးခန်းအိမ်သာ လိုက်ထည့်ပြီး ပြင်လိုက်တာ။ ကျုပ်နဲ့ကိုမင်း သူသိမ်းထားတဲ့ အရက်အကောင်းစားပုလင်းနဲ့ ဝိုင်းဖွဲ့ကြတယ်။ ဧည့်ခန်းမှာပဲ ဝိုင်းဖွဲ့ကြတာပါ။ မမပြင်ပေးတဲ့ အမြည်းကလဲ စုံလင်နေတာပဲ။ ကျုပ်နဲ့ကိုမင်းလဲ စကားပြောရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း သောက်နေကြတယ်။ ကိုမင်းက သွက်တော့ နှစ်ခွက် တစ်ခွက်လိုဖြစ်နေတာ။ မေမေကတော့ ကျုပ်တို့ကို မစောင့်တော့ဘူးဆိုပြီး ထမင်းအရင်စားကာ အိပ်ရာဝင်ကာနီး မမသူဇာက အစာကြေအောင်ဆိုပြီး သံပုရာရည်တစ်ခွက်တိုက်လိုက်သေးတယ်။ မမ အပြင်ကပြန်ရောက်ပြီးကတည်းက မေမေ့အမူအရာတွေက ထူးဆန်းပြီးရင်း ထူးဆန်းရင်းပဲ။ မေမေက ကျုပ်ရဲ့ရိုးရိုးမေမေမဟုတ်ဘူး ချစ်သူမေမေလေ။ မမပြန်ရောက်စက မေမေရှောင်ပေးသလိုမျိုး အခန်းထဲဝင်သွားခဲ့သလို အခုလဲ မေမေက ကျုပ်နဲ့ထမင်းလက်ဆုံစားဖို့ စောင့်နေလိမ့်မယ်ထင်ထားရာက အခုတော့ စားပြီး မမဖျော်တိုက်တဲ့ သံပုရာရည်တစ်ခွက်သောက်ကာ အိပ်ယာဝင်သွားပြန်ပြီ။ မေမေက တစ်ဖက်က အူတိုနေသလိုနဲ့ တစ်ဖက်မှာလဲ ရှောင်ပေးနေတယ်။ မမက ကလေးထိန်းရင်း တီဗီကြည့်ကာ ကလေးအိပ်ချင်လာတော့ သူတို့အခန်းဆီတက်သွားပြီး ကလေးသိပ်ပြီးမှ ပြန်ဆင်ကာ ကျုပ်တို့ဝိုင်းဘေးလာထိုင်ပြီး တီဗီဆက်ကြည့်တယ်။ ကျုပ် ၃ခွက်ကုန်တော့ ကိုမင်းက ငါးခွက်၊ ခြောက်ခွက်ရှိပြီမို့ စကားပြောတဲ့အသံကပါ အာလေးရှာလေးဖြစ်လာပြီ။ ကျုပ်လဲ ဝိုင်းနားလိုက်ပြီး ကိုမင်းကို ကြည့်တော့ ခေါင်းတောင်မထူနိုင်တော့ဘူး။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျုပ်နဲ့မမသူဇာ ကိုမင်းကို တစ်ဖက်စီတွဲကာ အပေါ်ထပ်က သူတို့လင်မယားအိပ်ခန်းဆီ ပို့ပေးရတယ်။ မမတို့လင်မယားရဲ့ နှစ်ယောက်အိပ်ခုတင်ကြီးပေါ် ကိုမင်ကို နေရာချပေးပြီး မမက ကိုမင်းနဲ့သူ့သားလေးကြားကို ဖက်ခေါင်းအုံးလေးထားပေးတယ်။ ကိုမင်းမူးပြီးလှိမ့်ရင် ကလေးကို သွားထိမှာစိုးလို့နဲ့တူရဲ့။ အခုမှသေချာကြည့်မိတယ် ဒီဖက်ခေါင်းအုံးလေးက ကျုပ်အခန်းထဲက ဖက်ခေါင်းအုံး လေးပဲ။ မမက ဒီဖက်ခေါင်းအုံးလေးကို ကျုပ်လို့သဘောထားပြီး သူ့အနားမှာ အမြဲထားခဲ့တာပေါ့။ အကြိမ်ကြိမ် ပြန်လျော်ပြီးသုံးထားပုံရတယ်။ ဖက်ခေါင်အုံးလေးရဲ့ ဆေးရောင်တွေတောင် ပြယ်လွင့်နေပြီလေ။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ မမရဲ့ မြတ်နိုးမှုလေးကြောင့် လှုပ်ခါသွားခဲ့ရတယ်။ ကျုပ် မမဆီ လှည့်ကြည့်မိတော့ မမလဲ ကျုပ်ဖက်ခေါင်းအုံးလေးကို ခဏစိုက်ကြည့်နေတာ သတိထားမိသွားလို့ထင်တယ် ရှက်လို့ မျက်နှာလေးရဲနေတယ်။ ကျုပ်လဲမသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မမနဲ့အတူအခန်းပြင် ထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။
“မမတွဲရအုံးမလား…မောင်လေး…ခစ်ခစ်…”
မမ…မှာထားတာမောင်လေး…မမေ့ပါဘူး…မောင်လေး…နည်းနည်းပဲသောက်တာပါ…” “သိသားပဲ…အဲ့လိုလိမ္မာလို့လဲ…မမကချစ်တာ…ထမင်းအတူစားရအောင်နော်…”
မမသူဇာက ကျုပ်လက်မောင်းလေးတစ်ဖက်ကို ဖက်တွယ်ရင်း လှေကားက အတူဆင်းကြတယ်။ ပြီးတော့ မမခူးခပ်ပြင်ပေးတဲ့ ထမင်းဝိုင်းမှာ မောင်နှမနှစ်ယောက် အတူတူ ထမင်းစားဖြစ်တယ်။ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဟင်းတွေအပြန်အလှန် ထည့်ပေးရင်း ကြည်ကြည်နူးနူးစားရတာ။ ပြီးတော့ ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်တွေ ပြန်ပြောရင်း မောင်နှမနှစ်ယောက် တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်ကြတာ။ လင်မယားတွေ ထမင်းလက်ဆုံစားနေကြသလို မခွံ့ကျွေးရုံတစ်မယ်ပဲ။ စားပြီးကြတော့ မမက စားပြီးသား ပန်းကန်တွေ ဘေစင်ထဲထည့်ပြီး မနက်မှဆေးတော့မယ်ဟုဆိုကာ ရေခဲသေတ္တာ ထဲမှာသူအသင့်ဖျော်ပြီး ထည့်ထားတဲ့သံပုရာရည်တစ်ခွက်ကိုယူလာတယ်။
“ရော့…အစာလဲကျေ…အမူးလဲပြေအောင်..သောက်လိုက်…”
“မောင်လေးရဲ့ မမက..သိပ်အလိုက်သိတာပဲ….”
“သိရင်ပြီးတာပဲ…ခစ်ခစ်..”
ကျုပ်လဲမမသူဇာပေးတဲ့သံပုရာရည်ကိုယူပြီးတစ်ကျိုက်ချင်းအကုန်မော့သောက်လိုက်တယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ…ခေါင်းထဲကို…ကြည်သွားသလိုပဲ…”
“ວຣ໌ວ…”
ကျုပ်လဲဘေစင်ထဲပဲသံပုရာရည်ခွက်ကိုထည့်ထားလိုက်တယ်။
“ကဲ…အိပ်ရာဝင်ချိန်ရောက်ပြီအိပ်ကြစို့…”
ပြောပြီး မမသူဇာက မီးဖိုခန်းမီးကိုပိတ်လိုက်တယ်။ မှောင်သွားပေမယ့် အပြင်ကမီးရောင်ကြောင့် မမသူဇာကို မြင်နေရ သေးတယ်။ အမှောင်ထဲမှာ တစ်အိမ်လုံးတိတ်ဆိတ်နေပြီး ကျုပ်နဲ့ မမသူဇာ နှစ်ယောက်ထဲပဲ ရှိတယ်ဆိုတဲ့ အသိက ရုတ်တရတ်ဝင်လာပြီး နဂိုကတည်းက ခုန်နေတဲ့ရင်ခုန်သံက ပိုမြန်လာတယ်။ မူးနေတဲ့အရှိန်ကြောင့်ပဲ သတ္တိရှိလာသလားတော့ မသိဘူး ကျုပ် မမသူဇာကို ဖက်နမ်းချင်လာတယ်။ မမသူဇာက မီးဖိုခန်းအပြင်ဘက်ဆီ တစ်လှမ်းနှစ်လှမ်းလျှောက်ပြီးမှ ကျုပ်လိုက်မလာလို့ပြန်လှည့်လာကာကျုပ်လက်ကိုကိုင်လှုပ်ပြီး
“မောင်လေး…သွားမယ်လေ….ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ…”
ကျုပ်မမသူဇာရဲ့ အမေးကို ပြန်မဖြေတော့ဘဲ မမသူဇာရဲ့ကိုယ်လေးကို တင်းကြပ်နေအောင် ပွေ့ဖက်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မမသူဇာရဲ့မျက်နှာပေါ် အနမ်းတွေ ထပ်ကာ ထပ်ကာ အကြိမ်ကြိမ် ဖိဖိပြီး နမ်းပစ်တာ။ မမသူဇာလဲ ကျုပ်ကို တင်းနေအောင် ပြန်ဖက်လာပြီး ကျုပ်မျက်နှာအနှံ့ကို အနမ်းတွေ တုန့်ပြန်လာတယ်။ ရင်တွေလဲအရမ်းခုန်နေကြပြီး မမသူဇာဆို ကိုယ်လေးတွေပါတုန်ယင်နေတယ်။ ဘာကြောင့်ရယ်မသိဘူး ကျုပ်မျက်ဝန်းက မျက်ရည်တွေ ကျလာတယ် အပြင်ကမီးရောင် အရှိန်နဲ့ မမသူဇာရဲ့မျက်လုံးထောင့်က မျက်ရည်စီးကျနေတာကို မြင်လိုက်ရတယ်။ ကြည့်ရတာ ကျုပ်ရဲ့ အချစ်ဦး မမသူဇာကို အရမ်းလွမ်းမိသွားတာနေမှာပါ။ မမသူဇာလဲ ကျုပ်လိုပဲနဲ့ ထင်ပါတယ်။ နမ်းရင်းအားမရတော့ နမ်းလျှက်ကနေပဲ ကျုပ်ခါးကို ဖက်ထားတဲ့လက်ကို မမသူဇာရဲ့လက်ကို ကျုပ်ရဲ့ လည်ပင်းဆီ ပြောင်းပေးလိုက်တယ်။ မမသူဇာ ကျုပ်လည်ပင်းကို ဖက်ထားတော့ ကျုပ်လဲ ဒူးကိုကွေး ကာမမရဲ့ပေါင်ကနေ ကိုင်ပြီးမကာ ဒူးကိုဆန့် ကိုယ်ကိုမတ်လိုက်တော့ မမသူဇာ့ကိုယ်လေး လေပေါ်မြောက်တက်သွားတယ်။ မမသူဇာ ကျုပ်ခါးကို ခွပြီးခြေချိတ်ကာ ကျုပ်မျက်နှာကို အပေါ်စီးကနေ မိုးပြီး အနမ်းတွေပေးတော့တာ။ ကျုပ်လဲ အနမ်းတွေ တွေတုန့်ပြန်ပေးရင်း ကျုပ်မျက်နှာပေါ်ကျလာတဲ့ မမသူဇာရဲ့ မျက်ရည် နွေးနွေးလေးတွေကို ခံစားမိသေးတယ်။ ကျုပ်တို့ အသက်ရှုသံပြင်းပြင်းနဲ့ နမ်းရုံတင်မက ပါးချင်းပွတ် နှာခေါင်းချင်းထိနဖူးချင်းထိထားကြသေးတာ။ ကျုပ်တို့ ဘာစကားမှ မပြောဖြစ်ကြဘူး။ ပြောဖြစ်ရင်လဲ ကျုပ်က မမသူဇာကို ချစ်တဲ့အကြောင်း လွမ်းတဲ့ အကြောင်းတွေပဲ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်းလဲ မထိမိ မနမ်းမိအောင် ထိန်းရသေးတယ်။ နှုတ်ခမ်းဆိုတာ ရမ္မက်ရဲ့ တံခါးပေါက်ပဲ။ နှုတ်ခမ်းချင်းသာ နမ်းမိခဲ့ကြရင် ကျုပ်နဲ့ မမသူဇာတို့ဝ ရမ္မက်စိတ်တွေကြွလာပြီး စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ဒီမီးဖိုခန်းထဲမှာ တင် ကျုပ်နဲ့ မမသူဇာတို့ ဆက်ဆံရေးဟာ အလုံးစုံပြောင်းလဲသွားနိုင်တယ်လေ။ ကျုပ်အပေါ် အလိုက်တသိနဲ့ ချစ်ရှာတဲ့ ဇနီးလေး ရင်အေးအပေါ် မဖောက်ပြန်ရက်တာကြောင့်လဲ ထိန်းခဲ့တာပါ။ ကျုပ်နဲ့ မမသူဇာ အကြာကြီး နမ်းပြီးမှ ရပ်လိုက်ကြပြီး အမှောင်ရိပ်ထဲမှာ ဝိုးတဝါးပဲ မြင်ရတဲ့ တစ်ယောက်မျက်နှာကိုတစ်ယောက် ကြည့်နေမိ ကြတယ်။ မမက ကျုပ်ချီထားတဲ့အတိုင်းလေပေါ်မှာပဲရှိသေးတယ်။ကျုပ်ပါးလေးတွေကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီးတော်ပြီနော်မောင်လေး…”
“ဟုတ်မမ…”
“ဟွန့်… အခုမှလာလိမ္မာပြနေတယ်… ခုနကကျ.. ဆိုးချင်တိုင်းဆိုးပြီးတော့… မမဖြင့်… ရင်တွေကိုမောသွားတာပဲ…”
“မမပဲ…မောင်လေးက..လိမ္မာတယ်ဆို…လိမ္မာလို့ချစ်တာဆို…”
“အဲ့လို…လိမ္မာပြီးဆိုးလို့ချစ်တာကွာ..
“မမကိုအောက်ချပေးတော့….”
“υρο…”
မမကိုအောက်ချပေးလိုက်တော့ မမက ကျုပ်ခါးမှာချိတ်ထားတဲ့ သူ့ခြေထောက်ကို ဖြုတ်ကာ အောက်မှာ မတ်တတ်ရပ် လိုက်တယ်။ မမက ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်ပေမယ့် ကျုပ် မမကို ရင်ခွင်ထဲ ပြန်ဆွဲသွင်းကာ တင်းတင်းလေး ပြန်ဖက်မိပြန်တယ်။ မမလဲ ကျုပ်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲ ပါးအပ်ပြီး ကျုပ်ကို တင်းတင်း ပြန်ဖက်ထားတယ်။ မနမ်းကြတော့ဘဲ ဖက်ရုံတင်ဖက်ထားကြတာ။
“໑໑໗໖…….”
“ဟင်း…မောင်လေးရယ်…”
ကျုပ်တို့ကိုယ်စီသက်ပြင်းရှည်ကြီးချလိုက်မိတယ်။
“သွားရအောင်နော်…မောင်လေး….ကြာရင်မမတို့မှားမိကြလိမ့်မယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ….မမရယ်….”
ဒီတစ်ခါတော့ ကျုပ် မမက တကယ်ပဲ ရင်ခွင်ထဲက ထွက်ခွင့်ပြုလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်အတူ အပေါ်တက်ကာ ကိုယ့်အခန်းကိုယ်စီဝင်လိုက်ကြတော့တယ်။ အခန်းထဲမှာတော့ အိပ်ယာက မမပြင်ပေးထားပုံ ရတယ်။ ဒီအခန်းက ညီမလေးနေသွားတဲ့အခန်းဆိုတော့ ညီမလေးကိုတောင် သတိရမိသေးတယ်။ ပြီးတော့ မမနဲ့ ဖြစ်ခဲ့တာတွေပြန်စဉ်းစားပြီး သက်ပြင်းလေး တစ်ချက် ချမိတယ်။ ကိုယ်လဲ ကိုယ့်မိန်းမကို သစ္စာမဖောက်နိုင်ဘဲနဲ့ မမနဲ့ကိစ္စကို ရှေ့တိုးလိုက်သလိုဖြစ်ခဲ့တာ နောင်တရမိသည်။ တော်သေးတာက မမဘက်ကလဲ စောင့်ထိန်းနေခဲ့ လို့သာပဲ။ မမဘက်ကသာ စခဲ့ရင်လဲ ဒီမီးက ကျုပ်တို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက်စလုံးကို လောင်ကျွမ်းသွားတော့မှာ။ မဖြစ်ပါဘူးလေ မမဆီပြန်လည်နေတဲ့စိတ်ကို မေမေ့ဆီ တွန်းပို့ထားမှဖြစ်မယ်။ မနက်ကျ ဘယ်သူမှမနိုးခင် အစောကြီးထပြီး မေမေ့ဆီ သွားကာ တစ်မောလောက်တော့ လိုးအုံးမှ။ ကျုပ်မျက်ခွံတွေလေးလံလာလို့တောင်တွေးမြောက်တွေးတွေးရင်းအိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
ကျုပ် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အခန်းထဲမှာ နေတောင်ထိုးနေပြီ။ ဘယ်နှစ်နာရီ ရှိပြီလဲလို့ လက်မှာ မမကိုယ်တိုင် ပတ်ပေးထားတဲ့ နာရီကိုကြည့်မိတော့ လခွမ်း ၁၀ နာရီထိုးတော့မယ်ဟ။ ငါတော်တော်အိပ်ပျော်သွားတာပဲ။ ငယ်ငယ်တုန်းကလဲ တစ်လမှာ နှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ်လောက် ဒီလို နေမြင့်တဲ့အထိ အိပ်ပျော်ဖူးသည်။ ကျုပ်မိန်းမအိမ်ကို ရောက်ပြီးကတည်းက ဒီလိုမဖြစ်တာကြာပြီ။ ကြည့်ရတာ ဒီအိမ်မှာ ကျုပ်ကိုအိပ်မွေ့ချနေတဲ့ တစ္ဆေသရဲများရှိနေ ရော့သလား။ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ မရေမရာ အတွေးတွေနဲ့ ကုန်းထလိုက်တော့ ကျုပ်ဆီးခုံပေါ်မှာ စိုစိစိလိုခံစားရတယ်။ ဟာ… ဘာတွေလဲဟ အိပ်ပျော်ရင်း လရည်ထွက်တာလား။ မဟုတ်သေးပါဘူး ငါ့လီးက ပေါင်ကြားမှာ ဘောင်းဘီထဲမှာ ဆိုတော့ မတ်အောင်လဲ ဘယ်လိုမှ ထောင်နိုင်မှာဟုတ်ဘူး။ ဘောင်းဘီကိုချိတ်ဖြုတ်ပြီး ဇစ်ဖွင့်ကာကြည့်လိုက်တော့ ဆီးခုံမှာ ပေပွနေတဲ့ လရည်တွေ။ လရည်ချည်းသပ်သပ်မဟုတ်ဘူး စောက်ရည်နဲ့ရောနေတာ။ အချိန်နည်းနည်းကြာလို့ ကျုပ်လီးမှာပေနေတာတွေက ခြောက်နေပေမယ့် ပုံကျနေတဲ့ အပျစ်အခဲတွေကမခြောက်သေးဘူး။ ဒီအိမ်မှာ မိန်းမသား နှစ်ဦးပဲရှိတာ။ မမကတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ကြည့်ရတာ မေမေ ကျုပ်မလာလို့ မနက်အစောကြီး ကျုပ်ဆီလာပြီး တစ်မော တက်လိုးသွားပုံပဲ။ မေမေနဲ့တော့ ခက်ပါတယ်။ လိုးပြီးရင်လဲ သန့်ရှင်းရေးမလုပ်ပေးသွားဘူး။ ကျုပ်လဲ အဝတ်အစားတွေချွတ်ကာ ရေချိုးခန်းဝင်ပြီး ရေးချိုးလိုက်ပြီးမှ အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်ပြီး အောက်ထပ်ကို ဆင်းလိုက်တယ်။ တူလေးကတော့ ဧည့်ခန်းမှာ မနေ့ကဝယ်လာတဲ့ အရုပ်တွေနဲ့ကစားနေတယ်။ တူလေးဆီသွားပြီး အတူထိုင်ကာ အဖော်လုပ်ပြီးဆော့ပေးနေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မေမေကအခန်းထဲကထွက်လာတယ်။
